Dwars door de bergen

Dwars door de bergen

Inderdaad hebben we woensdag iets na achten, Camping Simos verlaten om de veerboot van 8.40 uur te halen. We hebben het hier fijn gehad en wat - naast het prachtige zandstrand - het meeste opviel, was het grote aantal Zwitsers. Zij waren hier absoluut in de meerderheid gevolgd door Duitsers en daarna pas enkele Nederlanders. 

Wijs geworden door de ervaring van de heenweg gingen we achteruit de pont op. Toen we om even na negen uur aan de overkant waren, konden we de Ferry dus meteen vooruit rijdend verlaten! We waren al echt ervaren eilandhoppers geworden-;).

Na bij een bakkertje ontbeten te hebben koersten we eerst naar Monemvasia. Het eerste gedeelte van deze tocht van zo’n 45 km ging via een tamelijk nieuwe, redelijk vlakke weg. Na ca. 25 km kwamen we echter op het ‘oude gedeelte’. Dat was veel smaller en bevatte de nodige haarspeldbochten. Het ging echter allemaal prima en tegen half elf stond de camper op een camperplaats naast de haven. We besloten meteen om daar in ieder geval niet te gaan overnachten. De plek voelde absoluut niet prettig aan!

We moesten langs de haven om via een dam de rotspunt te bereiken, waar Monemvasia ligt. Ik was er erg op gespitst om zeeschildpadden te spotten, want ik had op Internet in een verhaal van een mevrouw over deze plaats gelezen dat deze prachtige, wat prehistorisch aandoende wezens daar moesten zitten. En ja hoor, ik had er al snel één gezien. Rustig zwom hij recht op ons af. Echt geweldig! Op de terugweg hebben we er trouwens – dankzij een groepje gillende pubers op schoolreisje – nog één gezien. Zelfs nog dichterbij! Mijn dag kon niet meer stuk!

Monemvasia is een tamelijk toeristisch oord dat sterk doet denken aan de bekende rots in Normandië, Mont Saint Michel. Als je overigens in Monemvasia de toeristen wegdenkt, heeft de tijd er stil gestaan. In de smalle straatjes worden o.a. de bouwmaterialen nog per muilezel vervoerd. We hebben er een uurtje rondgelopen en hebben toen weer de redelijk steile wandeling terug naar beneden gemaakt.

Vervolgens zijn we aan onze tocht dwars door de bergen naar de oostkust begonnen. De weg bleek veel bochtiger en avontuurlijker te zijn dan wij van te voren hadden ingeschat. We kwamen onderweg bijna niemand tegen. Slechts drie andere campers en een handjevol gewone auto’s. Het was vermoeiend rijden voor Gerrit en af en toe langs de afgronden peentjes zweten voor mij, maar we hebben er beiden zeer van genoten. Het landschap was heel afwisselend: van zeer ruig met alleen maar af en toe rotsplanten tot liefelijk op een hoogvlakte met o.a. naaldbomen die geelgroene nieuwe scheuten gevormd hadden.
Mensen woonden hier nauwelijks; we zijn slechts door drie heel kleine dorpjes gereden, waar een camper nog een bezienswaardigheid is! Hier en daar zagen we in de verte een kudde geiten grazen en eenmaal stak een kudde net de weg over. Een nostalgisch beeld uit oude reisgidsen over Griekenland!

Rond een uur of vier kwamen we aan bij Camping Semeli in Plaka Marine. Er was nog geen ‘organieke plek’, want we hadden pas voor de dag erna gereserveerd. We mochten wel alvast een nachtje op een nogal rommelig veldje staan, maar waren al lang blij dat we niet weggestuurd werden. De alom geroemde Griekse gastvrijheid is nog steeds groots. Nu staan we op een schitterende plek vlakbij de bar met de heerlijkste cappuccino en het strand. Hier houden we het met gemak nog drie dagen uit!