Ik draai de camera terug (1)

COVID-19

13 Oktober bracht Gerrit een bezoek aan onze dierbare 97-jarige vriend. Hij had hulp nodig bij een online-bijeenkomst van de Loge. 

Een week later kreeg Gerrit bericht dat bij André Corona geconstateerd was. Iemand uit het verzorgingshuis had hem besmet. Dat was schrikken!

Donderdag de 15e kreeg Gerrit wat keelpijn, zodat ik alleen naar de tandarts ging. Deze sprak de – zo bleek later - gevleugelde woorden: “het is niet de vraag of je het krijgt, maar wanneer!” Toch gingen we diezelfde dag welgemoed de camper ophalen en vertrokken we naar Oosterbeek. We hadden daar een prachtige natuurcamping met eigen sanitair en genoten van de mooie omgeving. Onze afspraak met vrienden ging – achteraf gezien gelukkig – niet door. In plaats daarvan ging we naar het Airbornemuseum (zie: Leven in tijden van Corona 12). We hebben hen dus in ieder geval niet besmet.

Toen we zondag – na een paar heerlijke dagen met de camper terugkwamen, voelde Gerrit zich niet lekker. Bovendien bleek hij koorts te hebben. Dus toch maar laten testen.

Dinsdag kon hij terecht in Houten en donderdag bleek de test positief. Dat was een tegenvaller. Ik was woensdag de gehele dag met Catelijne en de jongens in Ouwehands dierenpark geweest om - wederom tevergeefs - een glimp van de jonge panda op te vangen en zat donderdag in Zoetermeer om op te passen. Meteen na het telefoontje van Gerrit voelde ik ook keelpijn opkomen. Suggestie? Het is mogelijk, maar het leek me toch slim om ook maar een test af te spreken. Ik bleek hiervoor op vrijdag naar Woerden te moeten. Zondag overviel de de uitslag mij volledig: POSITIEF! Eigenlijk wel logisch, want de anderhalve metersamenleving is in onze camper van 6.36 meter zeker niet te handhaven. 

Terwijl Gerrit koorts had en zich enigszins grieperig voelde, had ik nergens last van. Na een week liep ik dan ook alweer buiten. We bleken trouwens ook mijn neef en zijn vrouw in Zeewolde besmet te hebben die gelukkig ook geen heftige klachten hadden. Zo was Corona wel te overzien: niet of nauwelijks ziek en geen restverschijnselen. Hoogstens waren we ietsje vermoeider dan anders! 

Zo gingen de maanden in lockdown voorbij. Mijn verjaardag hebben we in Almelo doorgebracht. We hadden daar een fantastisch hotel met ‘privé’ zwembad. Elke ochtend zwom ik daar in mijn eentje mijn kilometer. Ook hebben we genoten van zonnige herfstwandelingen en verrukkelijke diners. Sinterklaas hebben we in kleine kring in Zoetermeer gevierd.  De familiebezoeken in de kerstvakantie hebben we gesplitst. Eerste kerstdag waren Catelijne en haar gezin bij ons. Ik had een paar pakjes onder de boom gelegd en een heerlijk viergangenmenu gemaakt. 27 December is Tijmen jarig en hebben we daar gezellig koffiegedronken en geluncht. Voor 3 januari had ik een uitgebreide high tea bij Odette van La Blique besteld. We hebben daar met zijn zessen (Annegien c.s. en wij) van gesmuld!

In deze periode heb ik een fantastisch boek[1] gelezen. Fictie met veel raakvlakken aan de werkelijkheid. “De krachten van de fantasie zijn uiteindelijk de krachten van het goede.”

Het verhaal speelt zich deels in Nederland en deels in Rusland (waar een mysterieus virus (!) rondwaart) af. De hoofdpersoon heet Ruben Katz die  vanuit zijn Russische cel terugkijkt op zijn leven en zichzelf een rat noemt. Hij vlucht na de dood van zijn zusje Lisa met zijn ouders uit Riga. Al op het gymnasium raakt hij geobsedeerd door een meisje, Phaedra Mudmann genaamd. Haar ouders zijn stinkend rijk geworden in de zogenaamde Armenloterij. Deze loterij blijkt je reinste oplichterij.

Zeker omdat in deze tijd Rusland veel in het nieuws was door die aanslag op Navalny, sprak het verhaal me erg aan. Hierbij een paar citaten:

…

“En in Rusland zelf?”

“Rusland is nog altijd een corrupt land, met een autoritair regime, waar een kleine kliek rond het Kremlin de lakens uitdeelt, maar we blijven doorgaan met onze activiteiten.”

“Ziet u (= Thomas Heiliger, de zogenaamde idealist van de Stichting Ik Leef!)” verbetering?

“Nee helaas, niet snel.”

…

“De snorharen op Heiligers rattensnuit trillen als vanouds. Niemand die het ziet. Alleen mederatten als ik (=Ruben) zien het.

Kijk door de zaken heen, jongen, draai de camera in je geest terug, desnoods tot aan de prehistorie, zodat alles voortdurend in beweging is. Begrijp je dat, jongen? Ja, papa ik begrijp het!”

Ook ben ik de autobiografie van Barack Obama, een beloofd land. (2020) aan het lezen. Ook hier draait Obama de camera van zijn leven als het ware terug. Zeker na het verlies van Trump en de overwinning van Joe Biden is ook dit boek een bron van inspiratie en hoop voor de toekomst. Ik heb een tijdje terug ook de autobiografie van Michelle Obama gelezen. Dat boek heeft me overigens persoonlijker geraakt met name vanwege haar worsteling met de verschillende rollen als werkende vrouw, moeder en partner van. 

Met Oud en Nieuw had Gerrit een lichte buikgriep en hebben we ons bezoek afgezegd. We hebben samen naar de oudejaarsconference van Youp van ’t Hek gekeken en hadden een rustige, gezellige avond. Wat zou het nieuwe jaar ons brengen?

[1] Pieter Waterdrinker, De rat van Amsterdam. 2020