Delphi

Delphi

Vanmorgen zaten we al om 8.30 uur bij het barretje aan de koffie in afwachting van de shuttlebus die ons en vijf andere campinggasten om 9.00 uur naar de archeologische site van Delphi zou brengen. In een kwartiertje waren we ter plekke en ging ieder zijns of haars weegs. 

Wij liepen niet naar links achter de meute aan, maar gingen meteen naar rechts naar de archeologische site. Deze entree konden wij ons geen van tweeën herinneren. Eigenlijk hadden we beiden de meeste herinneringen aan een kleine tempel, waar – zo dachten wij -  de Pythia actief was. Hier zal ik het echter later over hebben.

De tempel van Apollo ligt op een bijzondere plaats in het Parnassusgebergte. Hier werd Apollo, de zoon van Zeus en Leto, aanbeden als God van het Licht, de Wijsheid en de Kracht. Volgens de mythologie bevond zich op deze heilige plek de ‘omphalos’, de navel van de aarde. Deze grote brok steen hebben wij in het museum ook zien liggen. 

Naast de tempel van Apollo tref je ook die van Athene aan. Tevens zijn er de overblijfselen van een stadion, een amfitheater en een zogenaamde tholos te vinden. Een tholos is een rond gebouw met een koepeldak. Een afbeelding hiervan met de drie zuilen is hét symbool van Delphi geworden. 
Het stadion is deels uit de rotsen uitgehouwen en is goed bewaard gebleven. Het is 200 meter lang en er was plaats voor 7000 toeschouwers. Om de vier jaar vonden hier de zogenaamde Pythische Spelen plaats. Net zoals de Olympische Spelen waren dit zeer belangrijke sportevenementen, waar mensen vanuit heel Griekenland naartoe kwamen. Een belangrijk doel van deze spelen was om -  naast het  sportieve element – de band tussen de verschillende stadstaten (zoals Athene en Sparta) te versterken. Oorspronkelijk was het trouwens een muziekfestival, waaraan later atletiekwedstrijden zijn toegevoegd.
Het was een hele klim om bij het theater te komen en het stadion lag daar nog boven. Het een en ander is prachtig gerestaureerd. Al in 1892 is men begonnen met de opgravingen, waarvoor een heel dorp ‘verplaatst’ moest worden. Dit is het plaatsje Chrisso geworden dat – zoals gezegd – beneden de camping ligt. 

Toch was het een beetje lastig om ten volle van Delphi te kunnen genieten, aangezien het enorm druk was. Er waren met name veel Franse toeristen en schoolklassen. De verklarende teksten waren in het Grieks, Frans en Engels. Opvallend genoeg dus niet in het Duits! 

Aan de voet van de heuvel ligt een kleinere tempel, het heiligdom van Athena Pronoia. Gerrit en ik dachten allebei dat hier de Pythia had gezeten. Dit is toch misschien niet het geval. Het is wel zeker dat de Pythia, de priesteres van Apollo, als een soort profetes voorspellingen deed. Zij zat op een driepoot en door bepaalde dampen raakte zij in trance en sprak zij een soort wartaal. De Apollopriesters duidden die klanken en maakten er mooie verhalen van. Deze werden op schrift gesteld en hiervan zijn er zelfs nog ruim 500 gevonden. Je zou het als ‘fakenews avant la lettre’ kunnen beschouwen. Ook toen hechtte men echter veel waarde aan dit soort berichten en kwam men van heinde en verre om het Orakel van Delphi te raadplegen! Over ons probleem waar de Pythia nu precies zat, heeft het Orakel ons helaas niets zinnigs kunnen vertellen-;) 

Onderweg kwamen we langs de Kastalische Bron. Het was de bedoeling dat iedereen voordat die het heiligdom betrad, een bad nam in dit heldere water. Dit kun je je niet meer zo gemakkelijk voorstellen, als je nu dat troebele plasje water ziet. Zelfs Lord Byron (1788-1824) schijnt er nog ingesprongen te zijn. Hij dacht dat hij dan (nog) beter zou kunnen dichten! 

Tenslotte hebben we nog het Museum van Delphi bezocht. Het is een redelijk nieuw museum met een ruime, moderne opzet. Er staan diverse beelden en delen van het Fries van de Apollotempel. Ook liggen er prachtige voorwerpen, zoals schalen, bronzen beeldjes, gouden sieraden. Bovendien staat er een prachtige sfinx. Het mooiste vonden wij de bronzen wagenmenner, die zelfs in zijn eentje in één van de dertien zalen staat.
Helaas was het ook hier weer veel te vol. Je mag het misschien niet zeggen, maar in dat opzicht waren die tijdsloten in Coronatijd zo beroerd nog niet! 

Hoewel ik de bovenlucht vrij fris vond, heb ik toch maar een duik in het schitterende zwembad genomen. Het water was inderdaad ook behoorlijk koud, maar het uitzicht vergoedde veel. Al zwemmend kon ik uitkijken over de helling tot aan de zee. Gisterenavond tijdens het eten hadden we daar ook al zo van genoten. Zeker toen de zon onderging, waren de wolkenpartijen met een roze gloed daarop sprookjesachtig mooi. Vanavond hopen we dat vanaf ons gereserveerde tafeltje aan het raam zo weer te kunnen zien.