Cinque Terre

Cinque Terre

De laatste dag op Camping Belsito hebben we besteed aan klusjes in en rond de camper. Daarnaast heb ik een aantal uren bij en in het zwembad doorgebracht. Het water was de afgelopen dagen door het aanhoudende stralende weer steeds warmer, dus aangenamer geworden. Gerrit heeft zijn vertier meer in de schaduw bij de camper gezocht. Ieder zijn meug-;) 

Op zondag  hebben we tegen tienen – met lichte weemoed – deze prachtige camping verlaten. Na enige tijd rijden verlieten we tevens Toscane en kwamen we in de streek Ligurië. Ook een schitterend gebied overigens!
De afstand naar camping Valdeiva in Deiva Marina was slechts 120 km, zodat we daar nog voor het middaguur aankwamen. Gelukkig hadden we gereserveerd, want het bleek een kleine camping met weinig plaatsen voor caravans en campers te zijn. De meeste ruimte op het terrein werd ingenomen door stacaravans en huisjes. 
Vergeleken bij onze vorige camping is Valdeiva een ‘aderlating’, maar dat hadden we ook wel verwacht. In Cinque Terre zelf zijn helemaal geen campings en vlak daar buiten slechts enkele. Je hebt dus feitelijk geen keus. Bovendien is de streek erg populair, zodat je ook nog eens zeer tijdig moet reserveren. We zijn dus best tevreden met onze camping gelegen in een bosrijke vallei, 3 km van zee vandaan en met een shuttlebus naar het station!

Cinque Terre heeft sinds 1997 de ‘werelderfgoed status’ van de Unesco. Dit heeft dit gebied ‘verdiend’ vanwege de bijzondere, rotsachtige kust van een kilometer of vijftien, een klein gebiedje tussen Levanto en La Spezia. Het is een zeer grillige en steile kustlijn met vijf karakteristieke plaatsjes, namelijk Monterosso al Mare, Vernazza, Corniglia, Manorola en Riomaggiore. De eerste twee worden al genoemd in geschriften uit de elfde eeuw. Corniglia, Manorolo en Riomaggiore zijn pas in de 16e eeuw gebouwd om de aanvallen van de Turken te weerstaan.
Vroeger was Cinque Terre een geïsoleerde en arme streek. Pas toen er in de zeventiger jaren een treinverbinding tussen Genua en La Spezia kwam, zorgde toerisme voor meer welvaart. De zogenaamde ‘karakteristieke gekleurde’  huisjes dateren pas uit die tijd! 
In 2011 heeft een vloedgolf Monterosso en vooral Vernazza zwaar getroffen. De stadjes lagen toen volledig onder de modder en een laag puin. Momenteel zie je daar overigens niets meer van!

Maandag namen we al vroeg de shuttlebus naar het station om vanaf daar de trein naar Monterosso te pakken en daarna per boot verder te gaan. Dit verliep – zoals verwacht-;) – niet helemaal vlekkeloos. Het was al een heel gedoe om via een ingewikkeld apparaat treinkaartjes te bemachtigen. Over en weer was er echter veel hulp, zodat iedereen op tijd op het perron was en de trein kon halen. Dit was op zich nog een wonder, omdat te elfder ure ‘onze trein’ op een ander perron kwam en de hele goegemeente haastje-repje via een smal tunneltje naar de ander kant werd gedirigeerd. Echt iets voor de Italiaanse Spoorwegen!

Na een ritje van ruim een half uur arriveerden we in Monterosso. 
We hadden tijdens de treinrit eigenlijk nauwelijks iets van de zee en de omgeving gezien, omdat het tracé voor 80/90% uit tunnels bestaat. Een beetje jammer. Monterosso al Mare is een plaats die ook aan de Costa Brava niet misstaan zou hebben: het ene ligbedje met een parasolletje erboven na het andere op een vrij smalle strook strand. 

Eenmaal aangekomen in dit langgerekte plaatsje (waar het perron ongeveer op de boulevard uitkomt!) moesten we op zoek naar boottickets en de aanlegplaats van de boot. Dit was op zich niet zo’n probleem; het was een kwestie van de meute volgen. Wat was het daar druk!

Omdat de trein dus merendeels door tunnels rijdt, besloten we vandaag alleen met de boot te gaan. We konden dan de plaatsjes en de rotskusten vanaf het water goed bekijken en de dag erna per trein aan een paar plaatsjes een uitgebreider bezoek brengen.

We kozen voor een ticket naar Porto Venere, dat eigenlijk net buiten het gebied van Cinque Terre valt. Dit bleek een zeer goede keus, want dit is een pittoresk plaatsje waar je heerlijk vis bleek te kunnen eten.
Wij hadden ruim de tijd om hier wat rond te wandelen. Het stadje heeft een gezellig haventje met een boulevard erlangs. Aan het einde van de boulevard gaat de weg steil omhoog en kom je bij een apart wit/zwart kerkje en daarbovenuit torent een gigantische, lelijke, grijze burcht. We zijn beide niet in geweest. Wel zijn we door de smalle, steeds hoger gelegen straatjes gelopen. Daar is het zeer op toeristen ingesteld, want er zijn allerlei snuisterijen te koop (waar m.i. de meeste mensen niet op zitten te wachten!).

We genoten eveneens van een schitterende boottocht terug en konden nog net de trein en daardoor ook de aansluiting op de shuttlebus halen. Soms zit het mee en soms…