Cape Horn en verder

Cape Horn en verder

Donderdag was de eerste zeedag op weg naar Antarctica. Woensdagavond had de kapitein vanaf zijn werkplek op twee computerschermen al laten zien wat hij van plan was. Allereerst (ca. 23.00 uur) moest hij bij Puerto Williams een loods oppikken die het schip naar Cape Horn zou begeleiden. De weersverwachtingen waren dusdanig goed dat hij deze - doorgaans zeer stormachtige - route verantwoord dacht te kunnen nemen. Boffen wij even!

Vanmorgen werden we - weer voor zevenen! - gewekt door een zeer opgeruimde stem: “Here is your captain Anthony, speaking from the bridge”. Enthousiast kondigde hij aan dat we al vlakbij Cape Horn waren. Dat mochten we natuurlijk niet missen. Dus hebben we heel snel wat warme kleren aangeschoten om deze passage vanaf ons eigen balkon mee te maken.

We hebben dit bijzondere, allerzuidelijkste  puntje van de wereld prima kunnen zien. Er bleek daar een vuurtoren en een huis te staan. In dat huis woont sinds november 2022 een gezin van vier personen (vader, moeder, kindje van 4 jaar en een baby) en een kat (!). Zij liever dan ik.
Als één van hen (bv. die baby) daar ‘in the middle of nowhere’ iets krijgt, ben je m.i. reddeloos verloren!

De kapitein was zo hartelijk het schip 720 graden, dus twee rondjes(!), te laten draaien. Vanaf alle plekken op het schip had je op deze manier dus een optimaal zicht! 

Kevin, onze ‘cruisedirector’, vertelde - in zijn aangekondigde ‘scenic narration’ - dat op deze plek duizenden schepen zijn vergaan. Dit is natuurlijk een bekend verhaal, maar dat daar in de negentiger jaren van de vorige eeuw een beeld van een grote albatros geplaatst is ter nagedachtenis aan alle daar omgekomen zeelieden, wisten wij niet. Hij las in het Spaans een gedicht over de albatros, als metafoor voor de ziel van een gestorvene, voor. Na de Spaanse versie gaf hij een zelfgemaakte vertaling in het Engels. Ik vond het een prachtig gedicht. Goed gekozen en heel indrukwekkend op deze desolate plek. Zijn praatje was sowieso de moeite waard; de literaire inslag ervan sprak mij zeer aan. Hij las namelijk ook nog een fragment uit de dagboeken van Darwin voor, toen deze met zijn schip,  de “Beagle” Cape Horn passeerde. Een moeizame expeditie! 
De eerste zeelieden die er in 1616 in slaagden om Kaap Hoorn heen te varen, waren Nederlanders. Zij heetten Willem Cornelisz Schouten en Jacob le Maire.  Schouten was afkomstig uit Hoorn en gaf de kaap de naam van zijn geboorteplaats. Vandaar!

Later op de ochtend woonden wij de vierde lezing van Dr. Niel Gilbert bij. Deze ‘lecture’ had als titel meegekregen: “Antarctica: A Lawless Frontier”. 
Je kunt er allereerst over twisten van wie Antarctica eigenlijk is. Het is van niemand en tevens van iedereen! Hij had het met name over de ‘dos and dont’s’ op Antarctica. Je mag daar zijn voor vreedzame, wetenschappelijke doeleinden en verder mag je vooral heel veel niet! Het delven van grondstoffen, zoals goud, zilver, olie en gas is verboden, evenals het vissen op walvissen. De visserij is aan zeer strikte regels gebonden. Als er een misdrijf gepleegd wordt, valt de dader onder de wet- en regelgeving van het land, waar hij/zij vandaan komt. Volgens Gilbert is dat echter nog nooit voorgekomen. 
Omdat de mensen vaak lang met elkaar in een zeer beperkte ruimte moeten werken, zijn er weliswaar soms onderlinge spanningen, maar moorden of iets dergelijks zijn - bij zijn weten - nog nooit voorgekomen. Één geval van vermeende vergiftiging is in ieder geval tot op de dag van vandaag niet bewezen!

In de loop van de middag is de oceaan steeds woester geworden. Dat was ook wel te verwachten, omdat in dit gebied twee oceanen, de Pacific en de Atlantic Ocean, als het ware tegen elkaar aan botsen. Dit punt heet niet voor niets “The Drake Passage”; het is hier altijd erg onrustig. “Nature is in charge”, zoals Gilbert het treffend zei. Wij treffen het nog met een matige wind, golven van een metertje of tien, een graad of 8 en een bleek zonnetje. 
Buiten op het balkon onder een plaid voelde ik me net iemand die - vanwege de gezonde lucht -  in Zwitserland moest kuren. Ik had het niet echt warm, maar voor je gezondheid moet je tenslotte  wat over over hebben. Het was een kwestie van stug volhouden!