Bezoek uit Semarang

Bezoek uit Semarang

Net zoals de Indonesische bemanning uitkeek naar bezoek van ‘thuis’, verheugden wij ons op de ontmoeting met Albert en Christine. Een deel van het personeel was al dagen opgewonden om in Semarang (en eerder op Bali) familie en vrienden – soms na maanden! – terug te zien. Sommigen gingen er speciaal voor naar de kapper! De passagiers werd verzocht hun medewerking te verlenen aan de mogelijkheid een vrije dag op te nemen. Je kon dat doen door op een kaartje te noteren dat je akkoord ging met minder service. Wij hebben dit voor de stewards op onze gang ook gedaan. “ We zouden voor een keertje ons eigen bed ’s avonds wel openslaan!” 
Om 7.30 uur gingen we van boord. Albert en Christine zouden hun dochter Melinda op school afleveren en daarna ons ophalen. Dit liep echter allemaal anders dan gepland. Christine kwam pas tegen achten en bovendien alleen. Albert bleek de avond ervoor opgenomen te zijn in het ziekenhuis met een abces in een van zijn keelamandelen. Melinda was bij haar vader in het ziekenhuis gebleven, want zij had voorjaarsvakantie. Zij zit op een internationale school en daar lopen de vakanties parallel met de Engelse scholen.
We gingen dus eerst langs het ziekenhuis om Albert gedag te zeggen. Hij was gelukkig al een beetje aan het opknappen. De antibioticum sloeg duidelijk aan!
Het was onder de hand al tegen tienen, toen we eerst maar eens gingen ontbijten bij Starbucks (om de hoek!). Via de hal van het hotel (waar Gerrit in 2000 met Maureen gelogeerd had) zochten we de auto weer op om Paul en Mariëtte, vrienden van Albert en Christine,  van het vliegveld te halen. Het was de bedoeling geweest dit te combineren met het ophalen van ons. De Port en de AirPort liggen namelijk vlakbij elkaar. Hun vliegtuig uit Bandung had echter een paar uur vertraging, zodat we er speciaal voor terug moesten.
Christine bleek een behendige chauffeuse die ons zelfverzekerd en heel relaxed door het chaotische Indonesische verkeer loodste! Wij zouden hier behoorlijk nerveus van worden, zeker met al die scooters die overal vandaan lijken te komen.

Semarang, de administratieve hoofdstad van Midden-Java, is een drukke havenstad. Heel veel containerschepen laden en lossen daar. Semarang is altijd een welvarende stad geweest. Veel agrarische producten werden van oudsher (sinds de VOC) uitgevoerd en grondstoffen voor de industrie werden ingevoerd. Diverse gebouwen, zoals kerken, pakhuizen en kantoren herinneren nog aan de koloniale tijd. Ik vond het leuk om Lawang Sewu, het gebouw waar de Nederlandse Spoorweg Directie gehuisvest was, terug te zien. Dat gold ook voor het voormalige politiegebouw dat nu een museum is. 
Terug in het centrum van Semarang liepen we met zijn vijven via een traditioneel marktje naar de bekende - Hollandse - kerk van deze stad. Ik was daar vijf jaar geleden ook geweest. De kerk was dicht, maar dankzij het Bahasa van Christine konden we toch naar binnen. Het blijft apart daar een hele lijst met namen van overwegend Nederlandse predikanten te zien hangen. Daarna was een drankje in de Spiegel, een leuke tent in een van origine warenhuis, zeer welkom. Het was namelijk een behoorlijk warme dag (33 graden en een zeer hoge luchtvochtigheid). 
Vervolgens reden we met de auto naar een restaurant (Rodjo geheten), waar we een heerlijke Indonesische rijsttafel voorgeschoteld kregen. Daarna vroeg ik Christine of ze ons Rainbow Village (tip van Catelijne) kon laten zien. Dat kon en het was inderdaad echt bijzonder. Een paar jaar geleden besloot een groep jonge mensen de grauwe sloppenwijk wat op te vrolijken. Alle huizen kregen een fris kleurtje en zo ontstond ‘Kampung Pelangi’. Een prima initiatief!
Eind van de middag werden we door Christine bij de boot afgezet. Het was -zeker ook dankzij het prettige gezelschap van Paul en Mariëtte – een heel gezellig dagje Semarang geweest!

Donderdag zijn we de Evenaar gepasseerd. ‘ Morgens is daar een hele ceremonie aan gewijd. We hadden al een keer iets dergelijks meegemaakt, toen we op de Hurtigruten de Poolcirkel overgingen. Omdat we daar toen niets aan vonden, gingen we tegen tienen met gemengde gevoelens naar het Lido.  Het was echter ontzettend leuk. De nieuwe – doorgaans jonge – personeelsleden werden als een soort gevangenen binnengebracht. Per vier werden ze bij naam naar voren geroepen en werd er iets over hun professie aan boord verteld, waarin ze  dus (zogenaamd) een enorme fout begaan hadden. Vervolgens werd er door de openbare aanklager, Neptunus en zijn zeemeermin een straf voorgesteld. De jury bestaande uit de kapitein en een paar andere senior officieren, moest daarna het ‘schuldig’ of ‘onschuldig’ over hen uitspreken en daarna gingen ze – met kleurrijk sop en al – het zwembad in. De doop als ‘echte’ bemanningsleden was voltrokken!

Zeer warme groetjes van Gerrit en Ellen

P.S.
1. De werkelijke passage van de evenaar was overigens pas om 19.25 uur!
2. Het dessert bestond donderdagavond uit een originele Bossche Bol. Dat houd je toch niet voor mogelijk zo ver van huis!!