Een bezienswaardigheid

Een bezienswaardigheid

Vanmorgen hebben we de fietsjes gepakt om een rondje van zo’n 20-22 km te fietsen. De mevrouw van de camping had blijkbaar niet veel fiducie in onze fietstocht, want ze riep ons enigszins bezorgd na: “be careful!”

We hadden veel bekijks: twee oudere buitenlanders op kleine elektrische fietsjes met fietshelmen op. Een ware bezienswaardigheid in de kleine dorpjes, waar wij doorheen gingen.
De tocht zelf stelde niet zo heel veel voor. Het vlakke landschap was in feite niet erg inspirerend. Toch hebben we ons zeer vermaakt tijdens ons toertje!
Twee dorpjes verder, ongeveer halverwege de route, was het tijd voor koffie. Hoewel het dorp weinig voorstelde, waren er wel – in de gauwigheid geteld – zes cafeetjes. We streken neer op een terrasje op het dorpsplein. We werden meteen gespot door de plaatselijke ‘mannenclub’. De een wilde zijn fiets ruilen voor één van de onze en een ander wilde ons om elf uur ’s morgens al aan de ouzo hebben. Wat een gezellige afleiding op een doordeweekse dag, zo’n stelletje idiote Hollanders!  
Één van de mannen bleek vroeger gevaren te hebben. Deze zeebonk was vroeger zelfs met een schip met lading olie in Rotterdam geweest. Hij vond het duidelijk leuk om weer wat Engels te kunnen praten en vertelde ons o.a. over de leuke meisjes in Thailand -;) Toen hij aan ons geen drank kwijt kon, kwam hij later met twee kokosmakronen aanzetten. Heel aardig natuurlijk.
Tot grote hilariteit van de anderen maakte Gerrit, zittend voor het bestelbusje van ‘onze zeeman’, een foto van hem. Dit kon de voormalige zeevaarder zelf trouwens ook zeer waarderen!

Uitgezwaaid door de mannen die we zeker nog veel stof tot napraten hadden gegeven, reden we de ‘OdosThermopylae’ (!) uit. We fietsten verder tussen vooral olijfbomen met een omtrekkende beweging terug naar de kust. Zoals Google al had aangegeven, troffen we daar een echte Griekse Taverna aan, waar we wat wilden eten.
De eigenaar, een oudere Griek, sprak geen woord buiten de deur. Met veeL handen- en voetenwerk én de vertaalapp wisten we hem duidelijk te maken dat we eerst een colaatje wilden drinken. Ook begreep hij tenslotte dat we zeker niet vóór 12.30 uur iets te eten wilden bestellen. Ook hij bood ons een ouzootje aan, waarvoor wij het echter nog steeds te vroeg vonden! Vervolgens trommelde hij een dochter en een kleinzoon op die wel een beetje Engels spraken. We hebben daar de (tot nu toe) verrukkelijkste calamares gegeten. Ze kwamen net uit zee, want een visser kwam ze even na twaalven hoogstpersoonlijk brengen.
De Griekse eigenaar wilde ons in plaats van de ouzo die we geweigerd hadden, perse een glaasje witte wijn bij het eten aanbieden. Om niet onbeleefd te zijn hebben we dat toen maar geaccepteerd. Bovendien smaakt een glaasje witte wijn tijdens de lunch op een terrasje langs de kust natuurlijk best lekker!

De camping mevrouw was erg verheugd ons veilig terug te zien. Achteraf was haar advies om voorzichtig te zijn zo gek nog niet. Vooral op de kustweg rijdt iedereen als een idioot. Als een auto met een snelheid van 100 km langs je scheurt, ben je als fietser dolblij dat je het er levend afbrengt.
Op ‘ons’ veldje B waren nieuwe buren gekomen. Wie schetste onze verbazing toen dat Toos en Jan met wie we Kalavryta hadden bezocht, bleken te zijn. Heel leuk om hen zo onverwachts terug te zien!