Aalborg

Aalborg

Vrijdagavond werden we - onaangenaam – verrast door een fikse onweersbui. We hadden nog maar net op tijd de luifel ingedraaid en de stoelen binnen gezet. Bij onweer gaat het immers vaak ook flink waaien en dan is het maar de vraag of zo’n luifel niet aan flarden gaat.

’s Morgens ben ik op de fiets brood gaan halen en na het ontbijt zijn we eveneens per fiets naar de stad gereden. Aalborg is de grootste  stad van Noord-Jutland en telt ruim 130.000 inwoners. Het heeft diverse musea, maar we hebben ons beperkt tot een bezoek aan het historische museum. We hebben de uitgebreide glascollectie bewonderd, maar het aardigste vond ik de kamer van een rijke koopman uit de 17e eeuw. De gelijkenis met een Amsterdamse koopman uit die tijd was treffend. Ook vond ik het heel bijzonder om te lezen over de zogenaamde Churchillgroep. Deze verzetsgroep uit Aalborg had zijn onderkomen in het Aalborgklooster. In dit - van buiten prachtige - complex uit 1506 zijn nu appartementen voor ouderen gehuisvest en het was dus helaas niet te bezichtigen.

Na een heerlijke salade op een gezellig, zonovergoten terras besloten we – ook gezien het weer – de Aalborgse Zoo te bezoeken. Deze grootste dierentuin van Scandinavië wilden we zeker niet missen. De weg er naartoe was nogal steil en rond het ziekenhuis deed de navigatie ‘raar’. We zijn dus enigszins ‘illegaal’ op plaats van bestemming gearriveerd.
De dierentuin was net die dag voor het eerst weer opengegaan. Op 1 juni is hier blijkbaar de winterstop (!?) voorbij. Hier en daar was trouwens te merken dat nog niet alles op orde was. Er waren duidelijk nog werkzaamheden bij een aantal dierenverblijven. 
Het was best een aardige dierentuin met alle voorspelbare dieren, zoals apen, ijsberen, leeuwen en giraffen. Wel viel op dat de meeste ‘savannedieren’ veel ruimte hadden om rond te stappen! Meer dan elders naar ons idee.

’s Avonds hebben we koffiegedronken met een echtpaar uit het noorden des lands. Hij was dominee geweest en kende mijn schoonzus Greet uit het noordelijke ‘predikantencircuit’. Was gezellig!

Zondagmorgen hadden we problemen met de douchekaarten. Geen enkele werkte nog 😂. Het bleek dat ‘mijn was’ van de vorige dag alle beschikbare ‘punten’ had verbruikt. De kaarten waren gewoon leeg, maar konden gelukkig bij de receptie weer snel opgeladen worden.
Tijdens het ontbijt konden we – eerste rang gezeten – genieten van de lopers van de Aalborgse halve marathon!

We wilden graag via de spoorbrug oversteken naar de andere kant van het Limfjord. Dat was een bijzondere ervaring, zeker toen er nadat de brug weer naar beneden was, ‘filevorming’ van voetgangers en fietsers ontstond. Een file, hoog boven het water: heel bijzonder!

Het was even zoeken. Toen we echter de ‘achteringang’ van de Lindholm Høje gevonden hadden, liepen we zo het grafveld op, waar in de oudste graven (41 stuks, daterend uit 400 n.Chr.) talloze lichamen geborgen liggen. De  nieuwere zijn ‘crematiegraven’. Tot het jaar 1000 zijn daar mensen gecremeerd en de graven werden gemarkeerd door stenen. Deze lagen soms in ronde en dan weer in ovale vormen. Het geslacht van de overledenen bepaalde doorgaans de vorm. De vrouwen hadden bijvoorbeeld meestal een ovaalvormig graf.
Het was echt indrukwekkend om je te realiseren hoeveel mensen daar honderden jaren geleden geleefd hebben en gestorven zijn.

Archeologen hebben hier vaak diep moet graven, omdat men hier lange tijd last heeft gehad heeft van stuifzand. Pas eind achttiende eeuw begreep men dat het handig was om stuifzand tegen te gaan door de duinen te beplanten en vanaf dat  moment behoorde het verschijnsel  ‘wandelende zandduin’ tot de verleden tijd! In het museum dat op de Lindholm Høje gebouwd was, werd dat nog eens verduidelijkt. Enigszins overbodig als je – zoals ik – bent opgegroeid bij de duinen en de zee.