Reflectie

Reflectie 

Op de laatste dag van onze cruise op de Sun Princess kijken wij terug. Het is ook mogelijk op het schip een film , Reflections genaamd, te kopen, maar wij reflecteren – gezien de prijs van die film (A$50!) -  liever zelf! 
We hebben in deze week een groot aantal positieve, maar ook een paar minder positieve ervaringen opgedaan. Laten we met de mindere beginnen. Het schip, waarvan ik de eerste dag al aangaf dat het nogal roestig oogde, zou naar ons idee verkocht moeten worden. Het voldoet niet meer (helemaal) aan de eisen van deze tijd.  
De vaartocht zelf was echter prachtig. Zulke uitgestrekte watervlaktes zie je bijna nergens op de wereld. Van Tasmanië tot Kaap Goede Hoop is alleen maar zee, wat ook de zuivere lucht verklaart. 
Helaas hebben we van Tasmanië zelf te weinig kunnen zien. Uiteraard is dit inherent aan het verschijnsel ‘cruise’, maar daarnaast hebben we niet helemaal de juiste keuzes qua excursies gemaakt. Van de pure, wilde en daardoor vaak ontoegankelijke natuur, waaruit het eiland voor ca. 40% bestaat, hebben we maar een fractie tijdens de twee bustochten kunnen ervaren. Ook in de diverse nationale parken die tot het werelderfgoed behoren, zijn we niet geweest. Vanwege dit aspect zouden we nog wel eens terug willen naar deze plek, al is de afstand zeker een struikelblok. Wellicht is dan een combinatie met een reis naar Nieuw-Zeeland een optie! We moeten immers wat te wensen overhouden in het leven (-;). 
Tenslotte een reflectie op de passagiers. Het gaf ons een prettig gevoel tot de jongere gasten te behoren en nog behoorlijk kwiek te zijn. Dit laatste viel trouwens ook best tegen, want mijn val van de trap op de eerste dag aan boord, bleek na een dag of drie toch een zeer pijnlijke (waarschijnlijk gekneusde) rib opgeleverd te hebben. Lachen, hoesten en niezen zijn een groot probleem geworden! Gerrit heb ik laten beloven mij niet aan het lachen te maken, maar dat lukt niet erg (-;). 
We hebben een aantal keren zeer leuk contact gehad met dat – al eerder door mij genoemde – Australische stel, Philip en Linda uit Orange.  
Per saldo overheerst dan ook het positieve gevoel over deze eerste week van onze reis. Gelukkig maar! 

Groetjes vanaf het balkon (!),  
Gerrit en Ellen 

P.S.: 
Tasmanië wordt hier voorgesteld als the place to be. Dat is wel eens anders geweest. Van de oorspronkelijke aboriginals leeft er niemand meer. Een klein percentage is door geweld omgekomen. Het overgrote deel van de bevolking is echter door ziektes om het leven gekomen. Deze ziektes zijn  overgebracht door de gevangenen en de bewaarders, van wie de nazaten nu het eiland bewonen.